اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر افسردگی و امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت ب

مقدمه: با توجه به لزوم درمان­های مناسب روان­شناختی در بیماری­های مزمن نظیر هپاتیت ب، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه­درمانی شناختی­رفتاری بر افسردگی، امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت نوع ب،  انجام شد. روش­کار: جامعه­ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل بیماران 40-25 ساله­ی مبتلا به هپاتیت نوع ب در سطح شهر مشهد در سال 1391 می­باشند که دارای همبودی اختلال افسردگی (بر اساس ملاک­های چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسش­نامه­ی افسردگی بک) و میزان پایین امید به زندگی (طبق آزمون امیدواری اشنایدر)  بوده­اند. تعداد 28 نفر به صورت نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 14 نفری آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون به مدت 3 ماه، هر هفته تحت درمان شناختی-رفتاری قرار گرفت و گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکرد. بعد از اتمام دوره، مجددا آزمون­های  مذکور به عنوان پس­آزمون در تمام افراد اجرا گردید. برای تحلیل داده­ها از آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس و نرم­افزار  spssنسخه­ی 19 استفاده گردید. یافته­ها: تحلیل آزمون کوواریانس نشان داد که اثر گروه­درمانی شناختی­رفتاری در افزایش امید به زندگی بیماران هپاتیت نوع ب، معنی­دار بوده است (01/0>p). هر چند این درمان بر افسردگی بیماران اثربخش بوده اما از نظر آماری معنی­دار گزارش نگردید (18/0=p). نتیجه­گیری: به نظر می­رسد گروه­درمانی شناختی رفتاری به عنوان یک رویکرد درمانی می­تواند در بهبود افسردگی و به خصوص افزایش امید به زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت ب موثر باشد.